“Er hoeft maar iets te gebeuren wat niet naar haar zin is en ze ontploft. Elisa reageert zo geprikkeld op alles. Ik loop ondertussen op mijn tenen, bang dat ik iets verkeerd doe. Ik heb toch geen zin om elke keer in een strijd te geraken met haar. Daarbij drukt haar gedrag ook een negatieve stempel op haar twee broers. Waar komt die boosheid toch vandaan. Ze krijgt alles wat ze wil en toch loopt ze steevast met een chagrijnig gezicht rond. Ik heb het altijd gedaan, ik ben een slechte moeder, het is mijn schuld dat haar vader is weggegaan. Ik krijg werkelijk alles naar mijn hoofd geslingerd in zo’n bui van boosheid. Dit raakt me diep.”